Voor de eerste keer in mijn leven ben ik vanwege een stevige pijn
in mijn buik in het ziekenhuis beland. Ook nog op de spoedeisende
hulp. Over allerlei details en het lange wachten, zal ik het maar
niet hebben, hoewel de uren wachttijd in schril contrast staan met
de spoed die zo’n afdeling zou moeten kenmerken. Het kan ook
zijn dat mijn klachten niet zoveel spoed vereisten. In ieder geval,
op een gegeven moment mocht ik in een behandelkamertje gaan
zitten en kwam na verloop van nogal wat tijd een juffrouw binnen.
Een jonge blonde coassistent. Ik kreeg netjes een hand en moest
op de smalle behandeltafel gaan liggen en mijn overhemd en T-shirt
omhoogtrekken. Ze voeg of ze even aan mijn buik mocht
voelen. Ja, dat mocht. Zachtjes streek ze over mijn buik terwijl ze
mij diep in mijn ogen keek, kennelijk op zoek naar een reactie. Ik
raakte een beetje in de war. Normaal gesproken, als een vrouw je
over je buik streelt en je daarbij diep in de ogen kijkt, wordt
doorgaans van je verwacht dat je zelf ook tot enige actie overgaat.
Gelukkig kon ik mijn opkomende aandrang onderdrukken, mede
dankzij de pijn.
‘Mag ik uw blaas voelen?’
Ik knikte. Ze gleed onder mijn broekriem mijn slipje in en
wreef zachtjes met haar vingers over mijn onderbuik.
‘Ik wil nu wat dieper voelen,’ zegt ze.
Oh jee, ze zal toch niet… Gelukkig duwde ze alleen flink
hard op mijn buik zodat ik kon aangeven waar de pijn precies zat.
‘Galstenen,’ constateerde ze na enig duw en drukwerk.
Ik zei dat ik links van mijn navel ook pijn had. Ze keek mij
meewarig aan.
‘Daar zit de dikke darm.’
Alsof je daar geen pijn aan kunt hebben, maar ik zei niets,
dat durfde ik niet. Ik ben netjes opgevoed. De dokter heeft altijd
gelijk, vooral als ze mooie ogen heeft.
uit: ‘Verdwaalde Hagel’
Mooie ogen…