We leven in een tijd waarin het streven naar individuele vrijheid het enige doel lijkt. Om optimaal en vrij, volledig met onszelf te kunnen bezig zijn, hebben we een heleboel zaken heel goed geregeld. Daar hoeven we ons dus niet meer druk over te maken: Stroom komt zomaar uit het stopcontact, water uit de kraan. Het internet is er voor onze kennis en kennissen, allemaal digitaal beschikbaar. Eten en drinken uit de super, vervoer op maat, de NAVO paraat, energie uit de grond, uit het water en uit de lucht. Een enorm netwerk van systemen is voor die vrijheid om ons heen gebouwd en je eraan onttrekken, kan zelfs niet. Het zuur verdiende loon wordt systematisch en automatisch van je rekening gehaald. Het betalingsverkeer heeft ons in zijn greep, net zoals al het andere verkeer. En, natuurlijk met verkeersregels. Overal zijn trouwens regels voor, systeemregels. Daar moet je je aan houden, anders werkt de ‘vrijheid’ niet. Zelfs emoties kunnen alleen maar systematisch en massaal geuit worden in stadions en arena’s, waar keurig in vakken ingedeeld, op gezette tijden de mensen hun verzetje wordt gegund en men tot op zekere hoogte onbeperkt tekeer kan gaan. Zelfs dit stukje ontkomt niet aan regels. Om het onder de aandacht van de lezer te brengen, moet ik volgens een bepaald systeem en in een bepaald format de tekst plaatsen. Hoezo vrijheid? Als je erover nadenkt, zijn we onszelf aan het verstikken met al die regelsystemen en niemand komt ertegen in opstand. Maar er is één voordeel: de systemen zijn enorm kwetsbaar. Even kortsluiting in een centrale dooreen toevallige systeemfout, menselijk falen of met opzet, en we zijn met z’n allen weer vrij. Ja, en dan kaarslicht, vroeg naar bed, laat opstaan en op gevoel de natuur haar gang laten gaan. Daar zou toch geen opstand voor nodig moeten zijn… (uit: ‘Verdwaalde Hagel’, Han Berghs, 2015)
Kaarslicht