Vroeger was het heel normaal om je ouders met ‘u’ aan te spreken. Tegenwoordig is dat een uitzondering. Overal wordt er vrolijk op los getutoyeerd. En ik vind het prima hoor. Het maakt de afstand tussen mensen kleiner, minder formeel en de communicatie is daardoor heel direct.
Ook voelt het horen noemen van je naam in een zin als vertrouwd en prettig. Mensen die jij bij hun voornaam noemt, horen bij jou, bij jouw intimi. Stel, je hebt het over minister-president Rutte, en je noemt hem Mark, dan wek je de suggestie dat hij bij jou hoort, of in ieder geval, jij vindt dat je bij hem hoort. Nogmaals, ik heb daar geen bezwaar tegen, maar als het gaat over de moordenaar van Pim Fortuyn, Volkert van de Graaf, en in de krant staat een kop:
“Volkert is Staat te slim af,” dan heb ik daar wel problemen mee.
Hij hoort niet bij mij, en volgens mij ook niet bij de journalist die het stukje schreef.
Nog zo een: Joran van der Sloot zit in een Zuid-Amerikaanse gevangenis wegens moord. Hij is daar om hem ‘moverende redenen’ getrouwd. Een krantenkop: “Joran getrouwd,” is ongepast. Het in tv-programma’s hebben over ‘Joran’ die dit of dat, etc., stuit mij tegen de borst. Het hoort niet, in ieder geval niet bij mij.
Ben ik nou zo gevoelig of hebben anderen gewoon geen stijl (meer)?
(uit: ‘Verdwaalde Hagel’, 2015)