Ik las zojuist een stukje van een filosoof die het over Nietzsche had. Heel geruststellend waren zijn woorden, dat het leven zich niet haast naar het einde der tijden, maar dat het leven de ‘eeuwige wederkeer van hetzelfde’ zou zijn: ‘De idee van een lineaire tijd is een uitvinding van het Christendom. Tijd bestaat niet en kan dus ook niet voorbijgaan,’ aldus de filosoof. Maar als ik ’s morgens in de spiegel kijk, constateer ik elke keer dat er wel degelijk iets voorbij is. Tegelijkertijd besef ik ook, dat ik er over een half jaar helaas de hele dag zo uitzie… Toch bieden de ideeën van Nietzsche veel troost. Dat alles wat ik doe, zal blijven en dat niets voor niets is geweest. Dat ik telkens terugkom als iets of iemand anders. Van de andere kant, alle flauwekul die we over het leven denken te moeten schrijven, blijft natuurlijk ook voor eeuwig rondspoken.
uit: ‘Verdwaalde Hagel’